New challenges in palliative care in Poland during the COVID-19 pandemic

–

Wybrane aspekty wykonywania działalności leczniczej na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku — wyjaśnienie podstawowych pojęć

Wejście w życie ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej stanowi podstawę do rozpoczęcia procesu przemian w organizacji placówek ochrony zdrowia w Polsce. Część z nich nastąpiła już z mocy prawa z dniem 1 lipca 2011 roku, inne wymagają działań dostosowujących placówki do nowych przepisów i powinny nastąpić do końca czerwca 2012 roku, a w zakresie dotyczącym pomieszczeń i urządzeń do 31 grudnia 2016 roku. Zmiany nie ominęły również praktyk zawodowych prowadzonych przez lekarzy, lekarzy dentystów oraz pielęgniarki i położne. W nowych regulacjach zostały wprowadzone dotychczas nieznane w języku prawnym pojęcia, a już istniejącym nadano nowe znaczenie. Wśród nich należy wyróżnić: działalność leczniczą, podmioty wykonujące działalność leczniczą, podmioty lecznicze, praktyki zawodowe, a także przedsiębiorstwa podmiotów leczniczych. Niniejszy artykuł zawiera wyjaśnienia wyżej wymienionych pojęć i prezentuje przebieg zmian w zakresie wybranych instytucji od przepisów dotychczasowych do nowych. W szczególności opisuje wykonywanie działalności leczniczej przez podmioty lecznicze i praktyki zawodowe w aspekcie organizacyjnym i prawnym, charakteryzując poszczególne formy prowadzenia tej działalności. Ze względu na niezwykle obszerną materię nowej regulacji, nie wyczerpuje on przedmiotowej problematyki i ogranicza się jedynie do wybranych zagadnień. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 6, 509–51

Nowe możliwości efektywnego zapobiegania samobójstwom

Mimo że od ukazania się pierwszej naukowej pracy na temat samobójstw minęło już ponad 120 lat, ludzkość nadal boryka się z problemem skutecznego zmniejszenia ich liczby i przeciwdziałania zachowaniom autodestrukcyjnym. Raporty WHO z 2010 i 2014 r. na temat prewencji samobójstw wskazują kierunki i obszary działań prewencyjnych, ale jednocześnie zastrzegają, że – z nielicznymi wyjątkami – nie potrafi ą określić jednoznacznie sprawdzonych metod zapobiegawczych. Niniejsza praca, na podstawie analizy najnowszego piśmiennictwa, ukazuje nadchodzące zmiany w sposobie patrzenia na możliwości takiej prewencji. Dane sugerują, że nie da się skutecznie rozwiązać problemu prewencji samobójstw bez zmiany paradygmatu i postawienia na nowe technologie. Dotychczasowy paradygmat opierający się na tzw. modelowaniu przyczynowym, nie zdaje egzaminu przy diagnozie zagrożenia samobójstwem, gdyż problem ten jest zbyt złożony. Stąd proponowane jest wykorzystanie dużej ilości danych (głównie z materiału biologicznego) i na ich podstawie, przy pomocy uczenia maszynowego, tworzenie odpowiednich algorytmów diagnostycznych. Do prowadzenia zagrożonych samobójstwem pacjentów w przyszłości powinny służyć odpowiednie aplikacje na smartfony. Opisany program Zero Suicide („Zero Samobójstwa”) zwraca uwagę na potrzeby organizacyjne terapii prewencyjnej i odpowiednie zmotywowanie osób w niej uczestniczących. W podsumowaniu pracy zawarta jest myśl, że niestety, tak jak w przypadku wielu innych kwestii dotyczących ochrony zdrowia, również w sprawie zapobiegania samobójstwom sukces będzie zależał nie tyle od wysiłku badaczy i klinicystów, co od dobrej woli i zdrowego rozsądku politycznych decydentów.Although more than 120 years have passed since the first scientific work on suicide was published, humanity is still struggling with the problem of effectively reducing their number and counteracting self-destructive behavior. The WHO reports from 2010 and 2014 indicate that suicide prevention, directions and areas of preventive actions, but at the same time stipulate that – with a few exceptions – they are unable to define unequivocally proven preventive methods. This work, based on the analysis of the latest literature, shows the upcoming changes in the way of looking at the possibilities of such prevention. The data suggest that the problem of suicide prevention cannot be eff ectively solved without changing the paradigm and focusing on new technologies. The current paradigm, based on the so-called causal modeling, does not work when diagnosing the threat of suicide, because this problem is too complex. Hence, it is proposed to use a large amount of data (mainly from biological material) and based on them, using machine learning, to create appropriate diagnostic algorithms. In the future, appropriate smartphone applications should be used to guide patients at risk of suicide. The described program “Zero Suicide” draws attention to the organizational needs of preventive therapy and appropriate motivation of people participating in it. The summary of the thesis contains the idea that, unfortunately, as in many other health issues, also on the prevention of suicide, success will depend not on the effort of researchers and clinicians as to the good will and common sense of political decision makers

Close person in the light of giving information concerning patient’s state of health (part 2)

Prawo pacjenta do informacji o jego stanie zdrowia należy do praw pacjenta uregulowanych w przepisach ustawy z dnia 6 listopada 2008 roku o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. W pewnych okolicznościach (kiedy pacjent nie ukończył 16 lat, jest nieprzytomny lub niezdolny do zrozumienia znaczenia informacji) lekarz powinien przekazać informację jego osobie bliskiej, która została określona w przepisach prawa jako: małżonek, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia w linii prostej, przedstawiciel ustawowy, osoba pozostająca z pacjentem we wspólnym pożyciu lub osoba przez niego wskazana.Wyżej opisany obowiązek lekarza został przewidziany w przepisach ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty. W niniejszym artykule wyjaśniono warunki udzielania przez lekarza informacji o stanie zdrowia pacjenta jego osobie bliskiej.Patient’s right to information concerning his state of health is one of the patient’s rights regulated in the Act of 6 November 2008 on Patient’s Rights and the Commissioner for Patient’s Rights. Under certain circumstances (the patient has not reached age 16 or is unconscious as well as the patient is unable to understand information) the physician has to provide information to the patient’s close person, which is defined as: a spouse of the patient, his relatives, within the second degree lineage, a statutory representative, a person living together with the patient or a person indicated by the patient.Above mentioned physician’s duty is concluded in the Act of 5 December 1996 on Physician’s and Dentist’s Professions. This article describes conditions of giving to a close person information concerning patient’s state of health by the physician’s

Świadczenia przysługujące osobom sprawującym opiekę nad chorymi lub niepełnosprawnymi członkami rodziny

Sprawowanie opieki nad osobami chorymi lub niepełnosprawnymi wymaga zarównoudzielania świadczeń zdrowotnych przez osoby wykonujące zawód medyczny, jaki bieżącej pielęgnacji i pomocy w sprawach życia codziennego, realizowanych przezkrewnych lub opiekunów. Zaangażowanie tych ostatnich może wynikać z obowiązkualimentacyjnego lub z obowiązku małżonków przyczyniania się do zaspokajania potrzebrodziny, a niekiedy zachodzi bez jakiegokolwiek obowiązku prawnego.Występowanie u chorego ciężkiej choroby w zaawansowanym stadium lub znacznegostopnia niepełnosprawności może powodować, że pomoc osób bliskich będzie nie -odzowna. Te okoliczności wymagają niejednokrotnie od członków rodzin pacjentówprzebywających w domu czasowego powstrzymania się od pracy zarobkowej, a nawetrezygnacji z zatrudnienia dla osobistego sprawowania opieki. W celu zapewnieniapomocy opiekunom, w przedstawionych wyżej warunkach, zostały przewidziane świadczeniao charakterze pieniężnym lub niepieniężnym w ramach systemu świadczeńrodzinnych, ubezpieczeń społecznych oraz pomocy społecznej, takie jak: świadczeniepielęgnacyjne, zasiłek opiekuńczy i składki na ubezpieczenia społeczne. Z pewnościąich uzyskanie nie rozwiąże wszystkich problemów i nie zaspokoi ogromnych potrzebwynikających z opieki, jednakże może stanowić wsparcie dla rodziny , bez któregotrudno byłoby zmierzyć się z chorobą i niepełnosprawnością jej członka.W niniejszym artykule zostały opisane warunki nabycia prawa do tych świadczeń oraztryb ich przyznawania. W szczególności określa on krąg osób uprawnionych do ich uzyskaniaoraz wymagania, jakim powinna odpowiadać osoba chora lub niepełnosprawna, aby jej opiekun mógł nabyć prawo do świadczeń. Wyjaśniono w nim ponadto pojęcieopieki, a także istotę obowiązku alimentacyjnego

Zasady wykonywania działalności leczniczej przez lekarzy, pielęgniarki i położne na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej

Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, zwana dalej u.dz.l., stanowipodstawę do wprowadzenia zmian w zakresie organizacji systemu ochrony zdrowiaw Polsce. Dotyczą one w szczególności funkcjonowania praktyk zawodowych prowadzonychprzez lekarzy, lekarzy dentystów, pielęgniarki i położne. Zawiera ona przepisy dotyczącewykonywania wyżej wymienionych zawodów medycznych w ramach działalnościgospodarczej, które dotychczas funkcjonowały na podstawie rozwiązań zawartychw różnych aktach prawnych. Obecnie dostępnymi dla każdego z wymienionych zawodówformami organizacyjnymi są: indywidualna praktyka, indywidualna praktyka wyłączniew miejscu wezwania, indywidualna specjalistyczna praktyka, indywidualna specjalistycznapraktyka wyłącznie w miejscu wezwania, a także indywidualna praktykawyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego na podstawie umowy z tym podmiotemi indywidualna specjalistyczna praktyka wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotuleczniczego na podstawie umowy z tym podmiotem oraz grupowa praktyka. Zostałyone zaliczone do podmiotów wykonujących działalność leczniczą, obok podmiotów leczniczych,również uregulowanych w przepisach ustawy o działalności leczniczej.W niniejszym artykule przedstawiono uwarunkowania prawne tworzenia i prowadzeniapraktyk zawodowych ze szczególnym uwzględnieniem różnic, jakie występują międzynimi, oraz warunków wymaganych do podjęcia działalności w tych formach. Ponadtoopisano zmiany, jakie nastąpiły w stosunku do dotychczasowych regulacji prawnych.Nowe akty prawne wpływają także na działalność praktyk utworzonych przed wejściemw życie ustawy o działalności leczniczej

Physician’s duties to a patient’s close person in the health care process — legal issues (part 1)

Prawa pacjenta, uregulowane w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, obejmują reguły dotyczące zaangażowania osoby bliskiej w procesie udzielania świadczeń zdrowotnych. Kolejne zasady związane z tym zagadnieniem zostały zawarte w przepisach ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty.W pierwszej z wymienionych ustaw osoba bliska została określona jako: małżonek pacjenta, jego krewni i powinowaci do drugiego stopnia w linii prostej, przedstawiciel ustawowy, osoba pozostająca z pacjentem we wspólnym pożyciu lub osoba przez niego wskazana. W niniejszym artykule wyjaśniono prawa i obowiązki lekarza związane z udziałem osoby bliskiej w procesie opieki medycznej sprawowanej nad chorym. W szczególności przedstawiono warunki realizacji prawa pacjenta do obecności osoby bliskiej przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych oraz prawo pacjenta do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej.Patient’s rights, regulated in the Act of 6 November 2008 on Patient’s Rights and the Commissioner for Patient’s Rights, provide rules of engagement the close person in health care process. Another principles associated with this issue are concluded in the Act of 5 December 1996 on Physician’s and Dentist’s Professions.According to the first Act of Law, a close person is defined as: a spouse of the patient, his relatives, within the second degree lineage, a statutory representative, a person living together with the patient or a person indicated by the patient.This article describes physician’s rights and duties in patient care, associated with the close person. In particular, it presents conditions concerning patient’s right to remain in the presence of a close person and the right to receive additional nursing care

Organizational Issues and Major Problems of Palliative Care Concerning Treatment of End-Stage Renal Disease in Polish Residential Hospices and Hospital-Based Palliative Medicine Wards

Background. Patients diagnosed with end-stage renal disease experience a significant level of symptom burden, including pain, nausea and vomiting, inability to urinate, fatigue etc. At this point in disease progression, it is important to establish what types and choices of therapy are most suitable for these patients, in particular, the value of continuing dialysis treatment. Material and methods. A self-administered questionnaire was distributed among Polish residential hos­pices and hospital based palliative medicine wards. All responses obtained underwent statistical analysis using Pearson’s Chi Square test. Results. Permanent palliative care facilities, from which 73 out of 166 registered in Poland, took part in the survey. ESRD patients were identified to be cared by 81% of the aforementioned institutions. The most common treatment approach for these patients was highlighted as conservative treatment (68%), followed by hemodialysis (47%), whereas merely 11% provided peritoneal dialysis. Differences between facilities were identified relating to therapeutic recommendations for terminal ESRD patients with residential hospices more likely to recommend dialysis in conjunction with palliative care, whereas palliative wards advocated a withdrawal from dialysis followed by the initiation of palliative care. Conclusion. All surveyed facilities considered ESRD patients eligible for guaranteed hospice and palliative care services. However, certain changes are needed to improve care for ESRD patients, including: the development of collaborative partnerships between hospices, dialysis centers and nephrologists, devel­opment of guidelines for withdrawing dialysis and applying conservative treatment, introducing better renal-based training for medical personnel as well as the introduction of transparency within rules relating to the financing of these services.Background:Patients diagnosed with end-stage renal disease (ESRD) experience a significant level of symptom burden, including pain, nausea and vomiting, inability to urinate, fatigue etc. At this point in disease progression, it is important to establish what types and choices of therapy are most suitable for these patients, in particular, the value of continuing dialysis treatment. Material and methods:A self-administered questionnaire was distributed among Polish residential hospices and hospital based palliative medicine wards. All responses obtained underwent statistical analysis using Pearson’s Chi Square test.Results:73 of 166 permanent palliative care facilities registered in Poland took part in the survey. 81% of the aforementioned institutions identified that they cared for ESRD patients. The most common treatment approach for these patients was highlighted as conservative treatment (68%), followed by hemodialysis (47%), whereas merely 11% provided peritoneal dialysis. Differences between facilities were identified relating to therapeutic recommendations for terminal ESRD patients with residential hospices more likely to recommend dialysis in conjunction with palliative care, whereas palliative wards advocated a withdrawal from dialysis followed by the initiation of palliative care.Conclusion:All surveyed facilities considered ESRD patients eligible for guaranteed hospice and palliative care services. However, certain changes are needed to improve care for ESRD patients, including: the development of collaborative partnerships between hospices, dialysis centers and nephrologists, development of guidelines for withdrawing dialysis and applying conservative treatment, introducing better renal-based training for medical personnel as well as the introduction of transparency within rules relating to the financing of these services

Dear Readers of "Palliative Medicine in Practice”

–